Ey canlar Cananı Şiiri - Tuncay Akdeniz

Ey! canlar; Canân'ı,güzel'mi güzel,
Haz verir ruhum'un,her azâ'sına.
Ora'da farklı'dır,o sonsuz ezel,
Kavuşur gönüller; Hakk rızâ'sına...

Yerleri gökleri,ayrı bir cisim,
Bir mizân'a benzer,o mahşer yeri.
Âleminden âlem,çağrılan isim,
Bir birini görmez,bakan gözleri...

Hırâ'dan duyulur; Davud'i sesi,
Ayet-i kelâmın,sözü riyâ'sız.
Hakikattır ruhun enson nefesi,
O dilleri sessiz,yatar zamansız...

Hakiki mülk değil,ferâgat evi,
Terk eder cismâni,bedeni her can.
Uhrevi cihanda,ruhtur mânevi,
Hâzretsiz ateşde,erimez hicrân...

Cansıza can veren,adı güzel ad,
İlâhi hikmetin; Yeksân-ı sensin.
Rahmet ondan diler,bütün mâhlûkat,
Yeter ki Râb deyip,adını ansın...

O gün inler durur,ney'in nâğmesi,
Hû diye erenler,arar Mevlâ'yı.
Çekilir aradan,gaflet perdesi,
Gözü görmez görür,ak'ı karayı...

Kul Tuncay beşerin,Âdem kimliği,
Semâvatın yedi,kattır perdesi.
Nefs'ine uymasın,insan benliği
Rabbim yâr'sa,hiç gerekmez ötesi...