Ey Cân! Şiiri - Cem Kamalı

Ey Cân!
Cânım yedi kat,
Yedi kubbe,
Yer ve gök içinde,
Su ve ateş iç içe,
Sönmeden yanan,
Buhar olmadan dalgalanan,
Yer ve gök içimde,
Bir deli dizgin kemik üzerinde et,
Bedenim Cân,
Bitmez bir sevda;
İçimdeki Cânan.

Ey Cân!
Beni güzel eyle,
Yoluna sürükle,
Amâdeyim emrine,
Azâd etme beni,
Sevdaya tutuklu kalayım,
Cân!
Can-ı Cân!
Ey benim Sahibim,
İçimden ne geçiyorsa,
Sen ola hepsi,
Senden geçemeyeyim tek,
İnsana köle etme beni.

Ey Cân!
Aç gözlerimi,
Kalbimi aç,
Kalbim sana aç,
Kalbim dilsiz bir divâne.
Et ve kemikten,
Yâr ve aşka çevir beni,
Şen olsun cennetin ırmakları,
Yoluna inciler dök,
Yıldızlar dök,
Seni bulayım,
Cânım yedi kat,
Gözlerim yedi gün,
Gözlerim yedi gece,
Göğün ve yerin arasında,
Ve heceler arasında sıkışa kaldım,
Aç gözlerimi.

Ey Cân!
İçimdeki sadece,
Aciz bir can,
Yok etme varlığımı,
Varlığıma sebep sensin,
Gönül dergâhında,
Bir muhabbet kapısı göster bana,
Aralar girerim içeri,
Seni konuşurum gündüz ve geceleri,
Bir kapı aç,
Ey Cân!
Can-ı Cân,
Bir yol göster,
Bir nur gönder,
Yağsın bulutlardan üzerime,
Bir gök gürültüsü patlasın,
İnletsin buraları,
Gücün hatırlansın istiyorum,
Bir kapıdır beklediğim,
Bir aralık istiyorum..