Ey Can... Şiiri - Burak Keskin

Geceye ilişen
Gözlerimin buğusunda mavi
Ellerimde dört dal sürgün menekşesi
Öyle ki kapatmış kapılarını bir veda ertesi

Nereye gider bedenin
Seslerin dokunamazken sözlerine
Ve ben büyümüşken
Artık sokulamazken Annemin dizlerine
Hangi veda hangi aşktan alacaklı
Hangi beden ruhuna yabancı
Hangi ses hangi soluğu örseliyor
Hangi soluk kesilmiş kalmış

Ey Can!
Ömür gurbetin yarısıdır
Kuşlar söyler bu tembel türküyü
Bir adamın yaşarmış gibi öykündüğü

Sende sarı saçlı bir çocuk
Bende sap sarı tütün
Elim sigarama uzanır iki de bir
Yakarım, tüten dumanı hayalinledir

Sonra o çocuk özler Annesini
Sonra benim sigaram biter
Gece dediğin günde gizli
Günler ölümden beter

Ey Can!
Seni ne yapsam
Hamal gibi taşımasam
Bıraksam...
Bıraksam seni bir köşeye

O köşe de artık kim bulur seni
Kim sahiplenip götürür
Kim yeni bir ütopyalar doğurur senin için
Kim yeni hayaller öldürür

Artık ne Anneni özlersin
Ne de geceyi basarsın
Cigaranın çarşafına
Kim bilir kim alıp götürür seni
Gidilmesi gereken
Lakin bir gün olsun gidemediğin yerlere
Gidemediğin
Ne cesaretinin
Ne de gücün vardığı hasretlere
Ey can!
Ölüm vuslatın adıdır
Bilirsin
Susar sesin
Kesilir
Benzin solar
Perde perde iner gözlerine
O çocuksu düşlemişliklerin

Ve artık senin için bir düşünce suçudur
Bütün sevişmişliklerin...

BURAK KESKİN