Ey Bulut! Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Ey Bulut!

Ey bulut, bekle beni kanat takıp geleyim!
Kor olmuş yüreğimi ıslatmakla sönmüyor.
Semada neler saklı gözüm görsün, bileyim
Körelmiş duygularla sevda çarkı dönmüyor.

Nasihatten beridir şu arzın sakinleri
Hoşgörüyü öldürmüş ihtirasla kinleri
Madde ile kirlenmiş o tertemiz dinleri
Toprağa düşmedikçe kötü huylar dinmiyor.

Yâr düşmüş süs peşine, bilemedim bu ne hal
Boynunda altın zincir, ayakta gümüş halhal
Elinde dondurması, gözü ile arar bal
Altın suya batırsan ruhu yine kanmıyor.

Bu gezegen dar bana, yol yok mu yıldızlara?
Derdimi döksem bitmez kemençeye, sazlara
Ne verdimse yetmedi gözü doymaz kızlara
Gazı nerden almışlar, havaları inmiyor?

Pası doğru vermeyen bende bulur hatayı
Topu elinde saklar, doldur diyor potayı
Dalgalar arasında kaybetmişim rotayı
Karanlıkta yüzerim, gönül farım yanmıyor.

Kanaat rüzgârları hep ihtiras esiyor
Dünyalık sevdalığı aşkı rafa asıyor
Masumiyet bülbülü güllerine küsüyor
Şu yürek kabarınca kolay kolay sinmiyor.

Mustafa HOŞOĞLU
23.07.2017