Ey Bu Aşkı Veren Rabbim Şiiri - Nebi Ünler

EY BU AŞKI VEREN RABBİM

Delidir, ne yaparsa yeridir misali
Sırlar dökülür hiç’lik dervişinin heybesinden…
Dilinde, kaleminde, yürek aynasının mis hali
Leyla özlemi beklenir, Mecnun’un tövbesinden.

İnat eder, uğramaz semtimize, o yar vermez amanı
Ey Rezzak ayrı koyma, yâr beklemek hevesimizden..
Gönlümüze eserken kavak yelleri, işte sevmek zamanı,
Kerem’in külünün gölgesi yükselir harlı nefesimizden.

Bir aksakal buyurdu; “belli mi olur? Çıkıverir aniden, karşınıza,
Ey Deli oğul: Aşkın zamanı, yaşı, kilosu, metresi, ölçüsü olmaz… “
“Vuslat için bir şey diyemem, neler yağar neler, gönül çarşınıza
Görelim Mevla neyler… Hangi vazgeçilmezin yeri dolmaz?”

Yılgın Yağmur Aşiyan sürgününde, sürüm sürüm sürünür!
Kızıl Elma’sız gönül, inziva da, yorgun, vurgun, çok yılgın…
Kozan Kalesi sanki, gözyaşımla kanlı sise bürünür ah bürünür,
Ey bu aşkı veren Rabbim, Kalbim yalnız kendi kalbime kırgın.

Dedeoğlu Aşiyan, 22.01.18 – 01.39 Y.Y.