Ey Beyoğlu Şiiri - Yusuf Dağıtmaç

Ey Beyoğlu, istiklalin ne kadar dar senin,
Birine çarpmadan yürünmüyor, nedense.
Akıyor bütün selin kapkara bir tünele.

Ey Istiklal, çiçeğin ne kadar renkli senin,
Azap çekende var, sevda çekende,
Esrar çekende var, her ikisinden de.

Erkekler dolaşır caddelerinde, ve kadınlar,
Erkek doğup erkekle yaşayanda var.

Ey Istiklal, ne mozaik sendeki,
Kaval çalanda var, arya çalanda,
Ve çanta çalanda var, bir tüp baliye...

Duacıların ne kadar çok senin,
İstavroz çıkaranda var, amen diyende.
Hu çekende kalmışmıdır bir köşende.
....
Ey güzelim Istiklal, nefs kalabalığı,
Yorgun bir kentin, ağa düşmüş balığı.

Özden kurtlanmış peynir, kenarı olsa kes at.
Önümdeki istitlal kendi özüme tezat.

Kurtarılmış bir kentin esir düşmüş konağı.
Kılıcın efendisi kültürün oyuncağı.

Su yanar utancından, gök ağlar, toprak titrer,
Yok olan bir kültürle, yok oldukça yiğitler.

On üç yaşında bir kız emzirir zinasını,
Şerefsiz; şerefliye! satıyor karısını...

Ey güzelim Istiklal, erimişin bitmişin.
Toprağın parsellenmiş olmuş düşmanına mal,
Kültürünü taşıyan kalmamış bir tek hamal..

Ey güzelim Istiklal, bakmazmısın aynaya,
Milmi var gözlerinde, ne susuyorsun hala,

Rahatsız etmiyormu tepinenler, bağıranlar.
Yaşıyorum sandıkça yaşamdan ayrılanlar.

Ey güzelim Istiklal, terk etmek var seni ya!
Ecdadımın elleri olmasa ayağımda...

Yarın ben ne derim, Fatih’e, Hasan’lara,
Tophane yokuşundan gemi kaydıranlara.

Ne yapayım söyle diriltmek için seni,
Canına kan lazımsa, al kullan bu bedini..

Başka ne vereyim ki, bir canım var sadece
Oda bu ızrıraptan eriyor, gün geçtikçe.

Uyuduğun yetmez mi? . Bunca yıl, bunca sene.
Bu kadar suskun durmak yakışmıyor cüssene.

Kaldır şimdi başını, vur yumruğu masaya,
Dinlenmiş gür sesinle haykır yine dünyaya.

YAVUZ SENSİN, MURAT SEN, SÜLEYMANSIN, FATİHSİN.
GÜCÜNÜ BİLİR HERKES, AMA SEN BİLMELİSİN....

EKİM/2002
İSTANBUL