Ey Ben! Bul Ben_i Şiiri - Hayrettin Taylan

Islanmış bir uzağın uçurum çiçeğisin
bir şehir üşüyor gelemediğin her deme
kuruyorsun ben_ den
ansız,anısız, sensiz ürperişin sesi artar

beni bul ey sevgili
kavrulmuş özlemlerim aşkın magmasından
savrulmuş muştularım aşkın simyasından
güllerin köklerine sarılan tutkum hevesinden
sevi atlasında yeşillenen ömrüm bir gün gelişinden

denizlerin mavi sözünde
algıların aşk özünde
özlediğim yarin aşk gözünden
beni bul ey ben…

bakir kalışlarında yanıyor ciğerim
bu aşk olacağa gelecek
bu aşk olmayacağa seçenek
bu aşk feleğin eleğinden geçecek
sen sen, ben ben ayrılacak özden,sözden
ey bul, seni bul

gökkuşağının aynasında taranacak yaram
engellerin can kırıklarını tarayacak aşk
özleyişin yakarılarını dinleyecek sözsüz umut
gelişleri sürecek bekleyişin ummanı
ve yeşerecek senli günler
ey sen, seni bul…

ruhun kızgın, kırgın atomlarını atacak sensizlik
yokluğunla bendeki çokluğun bitirecek yalnızlığı

aynı isteklerin vurgun anlarına ana olacak aşkımız
hiç serilmemiş kavuşma yatağına düşürecek bizi yadımız
ey uzak, ey benden de uzak sevgili bul beni