Ey babamin oglu Şiiri - Ömer Boz 2

Aynı dalın yaprağı sandım seni bahar çağında,
Meğer sonbaharmış gönlün, tutunmazmış ağacında.
Bir gül paylaştık sanırdım, kokusu kaldı bende,
Sen diken saymışsın kendini, gizlenmişsin yabancında.

Aya benzettim bir ara, geceme ışık sanarak,
Meğer gölgenmiş parlayan; güneş varmış arkanda saklanarak.
Bir sır gibi taşıdım seni, yük oldun omuz başına,
Vefa dediğin altın değilmiş; bakır da paslanır zamanla.

Ve şimdi anlıyorum; her kalp aynı sevdaya sığmaz,
Kimi bağ olur genişler, kimi çorak toprak gibi susar.
Biz kardeşliği göğe yazdık sanırdık yıllarca,
Meğer en büyük mesafe; aynı evde bile kurulurmuş aramıza.