Ey Azize Üzülme Şiiri - Enver Ünver

Yıkılmış yanmış viran olmuş
Sen olmayınca buralar
Gönlümdeki tahtını sanki bir r kıran olmuş
Sen olmayınca b uralar
Neden bu kadar bir azizeyken
Bu hasret çölünde neden arıyorum
Bu kadarmı sürmeliydi güzelliğine koştuğum zaman
Neden takatın kesildiğini düşünemedim
Neden kaf dağının ardında yetrişen bir dalı
Ve her zaman yere düşen yapreğı dşündüm
Yok değilse neden çölde figannım ike gecelerde
Issız geçelerde rüyalarımdasın
şimdei dileiğki bu banma kader kulun yazgımsa
Onun dudaklarına doyasıya su ver
Yüreği ateşte yanmasın
Biliyorum ki, biz azabın tayfası olurken
Üzülmiyelim ona şüphe etmeden sığınırken
Rahmanın adını dilimize pelesenk ederek geliyoruz
Evet bu naçar halin keşke bir sevdadan olsaydı,
Rabbim bağışla o ne? Bir şeamet dünya,
Sarmalamışken acılar elinden tutuyorum,
Onu haya ederek ona uyanıyorum.
Böyle bir akvamın içinde süzülürken kul
Bir hece kadar küçülüyor bazen o dağlar gibi okul
Ey azize kul! Bu tebelleş bir sürü ağrılar
Fakru zaruretin olmayacak korkma, inancımız var ,
Lütfu ilahinin inayeti ihsanı var .
Enver Ünver