Ey Aydınlık Şiiri - Zekeriya Aslan

Tabiat müthiş bir sükut içinde
Sankii
Güneşin doğuşuna dikmiş,
O kör gözlerini

Ben doğmasına engelim,
Ben karanlığım,
Zift çukuruyum,
Ve yalnızım...

Ey aydınlık!
Sana sesleniyorum,
Karanlık bir mezarın dibinden
Ya gel ışığım ol, rengarenk...
Meleklere döneyim
Gökteki yıldızlar gibi
Sessiz ve heybetli...
YADA!
Zift çukurunda sen de öl
Her yer karanlığa dönsün
Yokluğunda
Çiçekler açmasın,
Koku gelmesin hiç bir gülden
Eşyalar anlamını yitirsin
Kuşlar bir daha ötemesin
Bahar ölsün ve dirilmesin...