Ey Aşkın Münafığı! Şiiri - Kadir Demirbaş

Nasılda zorluyorsun sabrımı,
Çekecek hal kalmadı ne çileni ne de nazını,
Mecnuna eş ettin kara bahtımı,
Ey Aşkın Münafığı!

Canıma tak etti gözümde yitirdiğin değer,
Sen bu kadar olduysan eğer, gönlüne geçiripte bir eyer,
Dar ağacında sallandırılmalı,
Ey Aşkın Münafığı!

Ne izzetin, ne nefsin,
Yerle bir olmuş şerefin haysiyetin!
Nerde sana verilen o mühim emanetin?
Ey Aşkın Münafığı!

Ne bir söz ne de bir cümle sana,
Bir kelime yeterde artar laftan anlayana,
Bu kadar merhamet çokca fazla sana,
Ey Aşkın Münafığı!

Sen açtın da kapını ben mi girmedim içeri?
Bilseydim gönlün böylesine viran böylesine virane bi yerdi.
Sarmazdım başıma senin gibi illet bi derdi,
Ey Aşkın Münafığı!

Nasıl başladı kimbilir nasıl biter?
Varsın olmasın sonumuz hak etmediysek eğer,
Yine de gönlünün kahrını çekmeye değer,
Ey Aşkın Münafığı!