Ey Aşk ne olur Kal

Kalbimin kitabı açıldı bir gece,
Sessiz harflerle yazılmış her hece.
Bir fısıltı sustuğu yerden çağırdı,
Gönlümde sır oldu, söz oldum önce.

Sayfalar arası küf tutmuş dualar,
Aşkın suretinde silinmiş rüyalar.
Bir kalem aradı kelâmı yazmak,
Yar’a dair susmuş bütün sevdalar.

Ne bir harita var, ne de bir pusula,
Rüzgâr savurur beni vuslatsız yola.
Ey kalbim, hangi güfteyle dillendin?
Bir sır gibi gizlendin o sonsuz kula.

Bazen “rahmet” gibi indi her acı,
Kimi zaman tufan, kimi zaman sancı.
Kitabın ortasında bir ayet var ki:
“Sevda yalandır” dese de, ben inancı.

Kalbimin kitabı, sensiz eksik kalan,
Adını taşır her satırda yanan.
Ve son sayfasında şu dua yazar:
“Beni ben eden Aşk, ne olur kal!”