Ey aşk Şiiri - İbrahim Yılmaz

Aşkın var olan geçek öznesinde
Yanarken başakların buharı
Kavurur tenimdeki sevdam
Mahmur sabahları.

Kasvetin ummanın da boğulurken ruhlar
Taze bir baharın simyasında doğarken zaman
Alır beni kendine çeker kızıl akşamlar.

Aşkın imbatında yelkenlerim fora
Üzgün ve acıyan yanlarımda korsan isyanları
Hüküm kesin
Nice zamandır
Kölelere aşk rüyaları yasak
Aşkı kirleten yapay vitrinlerde vefa yok
Terk ettiğimiz
Özgün duygularımızda yaşar belki umutlar.

Beni ben yapan senin haşmetindir
Aşkın hasletini ruhuma bir nakış gibi işleyen
O var olma kaygısındaki duygularım
Kalbe külçe sıcaklığında inince
Aşkın er gövdesine saplanan
Mızrak gibi bir yıldızın iz düşümünden aşk
Kızıl bir gül damlasıyla
Durgun bir suyun sayhasına düşünce
İşte o zaman aşk kavurur beni
Eriyen bir demirin hecesinde.

Bir yanardağ kraterinden püsküren aşk
Buz kalıbı yüreklere işlemiyorsa
İşte o zaman, aşktan öç alabilir
Henüz büyümemiş uyuyan çocuklar.

Biz insanların henüz keşfedilmemiş meziyetleri
Buharlaşınca beyinlerden
Arzın merkezinde saklı kalır
Aşka dair esrarlı duygular.

Ve sonra
Beni sen yapan değerler
Bir muştu gibi inince ruhuma
Kalbimde ağlar aşksız zamanlar.

Aşkın kıblesine secde eden varlığım
Güneşin ışınlarından beslenen yaprakları ısıtınca
Çiçeklerin olgunlaşmasında güzelleşen meyveler
Aşkın yücelten fermanında
Sükun bulunca fırtınalar
İşte o zaman, bizi terk eder
Kalplerde tortulanmış isyankar duygular.

Senin kudretinden buharlaşan aşk
Yayılınca yeryüzünün tabanına
Beynimde zonklayan şüpheler
Dağılır senin varlığında.

Fezanın derinliğinden süzülen dalgalar
Yıldızların esrarını anlatırken bana
Sonsuzluğun varsayılan noktasından
Senin ihtişamın yansır aşkın zekasına

Ey aşk;
Sen dağları yürüten kudretin kadar gerçek
Semanın derinliği kadar sonsuzsun
Yüzümü yıkayan güneşin aydınlığında
Beni utandırmadan
Sana yürüyen kalbim yorulmadan
El pençe umutlarımla dayandım kapına
Sen benim varlığımın en gerçek nedeni
Olmazsa olmazımsın
Ve sen ey aşk
Sürgünümden tek hatıramsın.

AKÇAY - NİSAN/ 2007

İ