Ey aşk Şiiri - Aziz Yolcu

Ey aşk!
Sarınca bedenimi,
yorgun düşüpte karınca,
Alınca gök mavisi tüm renklerini benden
Çocuklar misketlerini toplayınca
Yaşayınca,
Yaşayınca...
Güldükçe, ağlamaya paydos saatlerde.
Sustukça, konuşulması gereken yerde.
Bakılması lüzum olmuş,
Bahar çiçekleri solmuş,
Gittikçe, kaybetmek kadar ağır seferine.
Ey aşk!
Hat ve lutüf sonra sukün,
Fırtına ve zemheri yaşam,
Senin varlığına yüklediğim onca anlam...
Kırgın bir piresin, ısırdığın seni öldürünce...
Yüklü bir devesin sevmek ağır gelince...
İsteyince,
Bekleyince
Görecek olansın..
Koşarak bir kuşun kanatlarından, en yüksek tepeye atla şimdi
En umulmadık kuytulara sığın,
Bir annenin yüreğine işle,
Bir çocuğun devşirme hayallerinde;
Bir delikanlıyı büyüt,
Bekaretine doyma bir genç kızın,
Ey aşk sen bana lazımsın.
Hadi beni uyut...