Ey Aşk! Şiiri - Muhammed Okay

Ey Aşk,
Yokluğun esaretinde yalnızlığa teslim olmuşken
Simsiyah acı bir karanlık olup sızarsın her yerime.
Alıp götürürsün en uzaklara ansızın,
Kimsesiz bir yalnızlığa,
Tarifsiz bir kedere teslim edersin bir çıkmazın ortasında.
Dolar içime kimi zaman kapkara denizler,
Sonra içimi esir alır zifiri karanlıklar.
Çırpındıkça çırpınır dalgalar beynimin tüm kıyılarında.
Boğuldukça boğulur içimde çocuklar,
Su aldıkça batar suya yansımış umutlarım.
Kıyıya vurur ışıktan nasiplenmemiş tüm deniz yıldızlarım.
Bir tutsaklık harbidir içimde dünden kalan,
Bir yokluk anıdır varlığım yarınların kıyısında umutsuzlukta kaybolan.

Ey Aşk,
Belirince en cılız ışık umuttan yana,
Vurunca kalbin kapısını en küçük sevinçler senden yana;
Masmavi bir gökyüzünün altında
Gözlerden taşan uçsuz bucaksız bir deniz olursun tüm ruhumda.
Bütün içtenliğin ve hamlığınla
Koşuşturursun yosun tutmuş kıyılarıma,
Tuz basarsın taze yaralarıma,
Buz koyarsın tüm üşümüşlüklere.
Yine de kabuk bağlar yaralarım,
Yine de ısınır tüm üşümüşlüklerim.
Çok sonra gün ağarır;
Hiçbir çığlığı duymamış,
Hiçbir karanlığa ışık söndürmemiş gibi
Öylece usul usul dalgalandırırsın denizini zihnimde,
Öylece yeni bir günü doğurur zihnim senin mavi sularında.