Ey Aşk! Şiiri - Memet Karabalık

Ne kötü bir gelecektir oysa aşka uzak durmak;
Ekilmemiş toprakların uçsuz bucaksız susuzluğu,
Kötürüm adamların evlatsız kokuları,
Örtüsüne bürünememiş çocukların soğuk ayakları,
Tabutsuz gömülen nice evladın kayıp bedeni,
Ülküsüne bin can feda edenlerin vicdanları,
Boş tencerenin kara dibine gömülmüş fukara umutları,
İrin bağlamış göbeklerin doldurulamaz keseleri,
Ruhundan azat gençlerin hayattan azledilmiş akılları,
Grizu kusan akşamların yılda bir tekrarına ağlayan anaların yetimleri.

Elleri kardeşinin boğazında bin Kabil,
Laneti kendini terk edememiş bin Karun,
Ezberi adam öldüren bin diplomat,
Cakası genç kız kafasına mal olmuş kendisi garip! babası garip! bin çocuk,
Eşelendikçe çamur verecek bin diyar,
Kokladıkça sevgiliyi kaçırtacak bin adam.

Tomar tomar paralar,
İri iri kapıların ardında sıra sıra kasalar,
Recim delisi namussuz naralar,
Oluk oluk kan,
Yaşamaktan uzak dolu dolu meydanlar,
Saat başı vaveyla,
Ardında değil önünde çocuklar, ellerinde taşlar,
Akılsızlığınla acımasızlığın arasında başa inen sopalar.

Şüheda fışkıracaktı, öpseydin toprağı.
Kocaman olacaktı nice bacaksız, tutsaydın avucunda avuçlarını.
Azığına bereket gelecekti, sarılsaydın yardıma.
Uğruna bin can verilirdi; tutaydın tek bir canı.

Zemheride ayaz kesti kalbimizi.
Ardımızdan güldü bizim zannettiğimiz banknotlar.
Kutsallarımızı yedik akşamsefalarında.
Dualarımıza güldük gece âlemlerinde.
Uykularımızı çaldık geceden.

Ruhumuza kim üflemişti sahi!
Menzilimizi kim göstermişti ki!

Aşk değil miydi ardına verdiğimiz!
Konuş, ey AŞK! Sen değil miydin ardına verdiğimiz!