Evveli Hüsran Şiiri - Refik Şenol Çetin

Öyle derin bir hüzün ki yaşadığım
İçime vuruyor gölgesi saçlarının
Düş kuruyorum çocuklar gibi
Büyümeyen adamlar olur bazı
Ben onlardanım işte,
Ama oyunlarına almıyorlar beni
Sırf yeterince acım yok diye

Güz bile çekti gitti
Yaz bile geldi kollarımıza
Sarıldık hasret giderdik
Bitip bitip başlayan
Dönüp dönüp çalınan
Ve efkarın yanına en yakışan meze gibi
Öptüm dudaklarından
Öptüm kim olduğunu bilerek
Ve isteyerek öptüm inan
Sanki hiç öpülmemişim
Sanki hiç kimse dokunmamış saçlarıma
Evveli hüsran içinde

Öyle derin bir hüzün var ki içimde
İçime vuruyor gölgesi ellerinin
Tutuyorum yoklar
Parmakların yüzümde dolanıyor oysa
Sakallarımda parmak izin
Ama gözlerine almıyorsun beni
Sırf gereğinden fazla acım var diye

Öyle derin bir hüzün var ki içimde
İçime vuruyor gölgesi şairliğimin
Ve sanki ilk kez farkındayım sensizliğin
Evveli hüsran içinde