her ağacın arkasından karşıma siz çıktınız
öylesine çoktunuz ki bunaldım yalnızlıktan
rüzgarınız esiyordu dağ taş deli gibi
savruldu kulelere dayadığım merdiven
her köşebaşından karşıma siz çıktınız
öylesine yoktunuz ki ağladım deliye döndüm
kanınızla incelen taşlar yüzüyordu
eski denizleri andıran bulutlarda
sayısız gitmiştiniz ne yazık
evvel zaman içinde gibiydiniz
uzandım yerden usulca aldım gökyüzünü
siz atmıştınız
Kayıt Tarihi : 18.2.2001 20:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Fırtına yağmur boran, kar dolu yağmur
Dere çay ırmak, göl deniz okyanus
Evvel zaman içinde nice insanlar
İnsan yalnızdır ama o kadar çok insan vardır ki
Evvel zaman içinde varlığı insanı bunaltır.
İnsan tabiatı doğal tabiattan daha vahim olaydır.
Her ağacın arkasında her köşe başında kendisi ve izi vardır.
Sayısız gitmeleri yalnız var olan insana büyük çekimdir.
Ve giden gökyüzünü atar öğle gider.
Evine giden bile ve şair gökyüzünü şiirle kaldırır.
Kitapla yerine kor. Ben böyle yorumladım.
Evvel zaman içinde geçmiş zamanların yükü masalla çocuklara.
Şiirle büyüklere açılım.
TÜM YORUMLAR (2)