Evvel zaman Hikayeleri Şiiri - Zeynep Ergün

Senden sonraydı aslında..
Çokça sonra..

***

Ben yeni yeni öğreniyordum;
Cümle içinde kullanmaya cesaret ettiğim adına,
derin manalar yüklemeyi..

Sen ağladıkça, adamdan bozma kadınlar gibi,
Ben,
Zırhı delik savaşçıların, kadınlarıyla gömüldükleri hikayeleri anlatıyordum sana..

Biliyordun belki ama..
Anlamıyordun..

Sonra öpüyordun
İzmarit kokan nefesinle..

O vakit bitince dünya, sınırı çektiğin yerde,
Uçurum çiçekleri açıyor
Gözümün eriştiği her yerde..

Sen,
Yağmur diyordun..
Ve başlıyordu hikaye..

Kanla karışık yağmurlar..
Erkeklerinden önce ölen kadınlar,
Ve
Ölüme koşan atlar..

Dirilir mi bir gün çarmıha gerilen aşklar..
Çokça kara gözlerinde, lanetlenmiş kavruk tenli adamlar..

Oysa biliyordun kadın..
Yüklemli baktığın vakit gözlerime
Yazılmıştı o hikaye..

Kanla karışık yağmurlarla büyüdü uçurum çiçekleri..
O kadınlar ki,
Ölemedi erkeklerinden önce..

Şimdi seni ellerimle gömdükçe kendime,
Ağla kadın!
Dulun matemiyle
Delice..