Evsizlik... Şiiri - Ulvi Ziya

Acabâ kaç kul çıkar şu yoksul memlekette
Doğumdan ölüme dek kirâcı kalmış kişi...
Dâimâ birine esir benzeri sûrette
Yaşayıp da,zamlarla yaralar almış kişi? ...

Kânunlar vız gelir eve mâlik olanlara
Kirâyı artırır,düşünmezler kirâcıyı
Ne olursa olsun belâsını bulanlara;
Çeksin yuvasız kuşlar,her sancıyı,acıyı...

Arayan soran yoktur,serbesttir ev mâliki...
Keyfî zamlar yapar da vergisini ödemez...
Kirâcıyı korkutan bir sestir ev mâliki
Kirâcı mahkûm,gidemez; îtiraz edemez...

Bâzen gaddar mâlike kinli kirâcı düşer
Kaderin cilvesidir,paylaşırlar kozları...
Harâbeye döner ev; kirâcı deler,eşer
Biriktirir o yerde,çörü çöpü,tozları...

Vah o ev mâlikine; kirâcı nâmert ola...
Gaddar kirâcı,uysal sâhibin karşısında
Normal ücreti bile ödemeyen fert ola...
Parayı yiye içe kalleşler çarşısında...

Kirâcı muhâcirdir; yarı açtır,muhtaçtır
Yetersizdir geliri,belki kışın üşüyor...
Evi mekân sanmayın sanki başlarda tâçtır
Her kimin evi yoksa; o,gözlerden düşüyor...

Hangi yiğit çözerse evsizlik sorununu
Olur en büyük insan,târihe geçer adı...
Aydınlatır toplumun gününü,yarınını
Bil o şahsı,bu yurdun en hayırlı evlâdı...
Bu çileli milletin; evdir,büyük murâdı...