Evrim Şiiri - Sibel Orcan

Öyle bir yerdeyim ki ne gecedir ne gündüz
Dipsiz bir kuyu sanki, ne güneş var ne yıldız

Rasyonel zekâları, bilimi yargıladım
Düşünen insanları düşmanca sorguladım
Günah keçisi seçtim kader yazılmış diye
Oysa İslam’dan sonra bitmişti cahiliye
Kulağımın avlusu hurafeler yığını
Uydurma hadislerde geçtim Nemrut Dağı’nı
Sayılarla yarıştım tespih çekerken eller
Yarıştıkça çoğaldı sarmaşık ritüeller

Aklımı uyuşturdu inancın evrimleri
Kendine köle etti târikat devrimleri

Sohbetleri dinlerken belki gelirdim feyze
Kurân’ı âyet âyet anlatsalardı bize
Gözlerimin gördüğü aklım ile bir değil
Kurallara hapsoldum, ibadetim hür değil
Şeyhlerin, softaların peşlerinde koşarken
Elest’teki sözümü unutmuşum yaşarken
Fetvaları hatmettim garip bir sirk içinde
Evvelim masum idi, âhirim şirk içinde

Cehalet dehlizinde yerimde sayıp durdum
Asırlardır dini ben hep kendime uydurdum