Evrim Şiiri - Aysel Çoban

Çaresizliğin kemeri sıkar ruhunu
Kal geceleri yalnız soğuk yatağında
Donuk bir yüz yılgın gözlerin karşısında
Duvarlar ceza sessizlik günah aşamasında

Ellerinde yüreğindeki çırpınışlar
Gözlerinde uzaklaşan umutlar
Adsızlaşır sessizlikte duyular
Uzuvlarında kemirgen ayrılık
Ve yalnızlık

Ki,
Düşünme yetin o an yitik
Kaybettiklerin
Bir hamak gibi asılı geçmişe

Kurtuluş belirir gözlerinde
Karşında unuttuğun sen
Yenilenmiş bir ruh
İçinde güçlü bir merdiven
Her duygu çözgün çıktıkça
Her hüzün bertaraf baktıkça
Her anlam açık düşündükçe
Git,
Çık,
Yürü,
Ve devam et.