Evrim Şiiri - Ercan Öztürk

Kanın aktığı yerde, güller açmıyor.
Topraklar güveni, masumiyeti teker teker emiyor.
Ve bir paranoya filizleniyor yeryüzünde.
Sevgi kalkanlari ve samimiyet mızrakları çekiliyor.
Değersizleşme savaşı başlıyor insanın içinde.
Varoluşsal nedenini unutuyor kalp,
Surlar dikiliyor göğüs kafesine.
Hırs ve öfke dolaşıyor damarlarda.
Amigdalanın tümörü giderek büyüyor.
Gözlere çıkar perdeleri iniyor.
Hançerlere sarılmayı bırakıyor kollar,
Her kaçanın arkasından koşmuyor ayaklar.
Ve yeniden evriliyor insan.