Evrenseldi Sevgi Şiiri - Ali Kemal Turan

Başka bir canlı keşfedilmedi henüz kainatta;
Evrenseldi insanlık,evrenseldi duygular,
evrenseldi acı,evrenseldi sevgi! ...
Her yerde atabilirdi insanlığın kalbi!
İnsanlığın felakete uğradığı her yerde,
her an kanayabilirdi yürek! ...
Tarih:11 Eylül 2001
Yer; Amerika,Newyork
Saat; 08:45

Yeni bir güne başlarken Dünya;
ne bilebilirdi ki orada şafağın,
aydınlık ile karanlığın,
bir an da buluşacağını! ...
Ne bilebilirdi ki insanlık;
günün açılması ile
kapanmasının
bir olacağını! ...
Azrail, azrail olalı
tahmin edemezdi,
o dehşeti yaratan
canavarlardan;
kendisinin de korkacağını! ...
Uzaya ulaşmak istemişti insanlık,
yüz on katlı binalar ile,
medeniyetini göstermek istemişti...
Oysa düşünememişti ki;
yüz on kattan
daha derinde idi karanlık...
Işığın anti tezi;
evreni kuşatmıştı...
'Karanlığı yırtarım bu gökdelenler ile'
dedi uygarlık...
Oysa karanlık
zirveleri sarmıştı...
Haklı değildi hiç bir ideal;
bir insan yaşamı kadar...
Oysa o gün;
binlerce kişiyi vurmuştu...

Hangi inanç,
hangi öğreti;
'öldürün' derdi ki insanlara?
Ne emir vermişti ki tanrı kullarına,
'sevin! sayın! ' demekten başka...

Kocasına telefon etmişti Barbara;
patlamadan sonra sıkıştığı gökdelenden...
kocası uyuyordu,
not bıraktı tele-sekreterine;
'seni hep sevdim Schon! Elveda! '
Kaçırılan uçaktan sevdiğini aramıştı
genç bir gazeteci kadın,
'kaçırıldık! az sonra öleceğiz! hoşça kalın! '
Bir adam dört yaşında ki kızı ile
koşmuştu ölüme,
gökdelene çarpan uçakta;
oğlu da uçağın çarptığı
gökdelende idi;
ve
kurtulmuştu son an da!
Uçak pilotu düşünüyordu;
' Nasıl olsa öleceğim!
çarpmam kesinlikle o binaya,
öldürseler de beni...'
ama ah!
aklına uyup ta
dinlemese idi vicdanının sesini;
öldürseler de her bir hostesini,
açmasa idi kabin kapısını,
vermese idi uçağın yönetimini...
Düşünüyordu bir kaç yolcu,
rehin alınan uçakta,
'kaybedecek bir şey yok,
dövüşelim onlar ile'
ve saldırdılar korsanlara...
öylece düştü o uçak Pensilvanya da...
Hiç düşünmeden kalktı göreve iıfaiyeci Gomez!
hiç düşünmeden daldı yangına o binada
kurtarılacak insanlar vardı....
o da vardı artık
çöken binanın enkazında,
yardım istedi cep telofonu ile
ama ne fayda! ...
nefesi azalmıştı; elveda! ..
Beyaz bayraklar salladılar Michael ve John,
gökdelenden...
duman her yeri sarmiştı...
Çok korkardı yükseklerden joanna,
ama yanmaktansa,
aşağıya atlamıştı...
ve düşerken;
bedeni,
ruhu ile beraber savruluyordu artık...
Uzaydan gelmiş gibi idi Daniel amca
enkazın toz bulutundan çıktığında
ve bir yerlerde
cehaletin göbeğinde,
bayram ediyordu bazıları
çekilen acılara...
kendilerini insan sanıyorlardı amma;
çoktan insanlıktan çıkmışlardı...
Haklısı yoktu hiç bir savaşın,
ve de hak edeni...
yok edileni vardı umutların
ve de yok edeni...
Önemi anlaşılmıştı 'arama-kurtarma',nın
bir daha
onlar sevginin
çekirdeği idi! ...