Evrensel Korku Şiiri - Reha Başoğul

durduk yerde buhranlandın akşam akşam
yanık günün tuzunda eridim
yılan gibi kıvrıldın gönlümde
okyanusa sarıldım üstümü örtmeden

çizgiler neydi teninde
fırtanın izleri mi yoksa acının darbeleri mi
yorgun düşmanla ikinci bir savaş niye
zamanı uçur gönlünde, ara kendini bende

yangınları say bahrında
kıvrıl hücrelerinde hızlıca
damarlarındaki şarkılarına meze ol
sazlıkları ara kanının son damlasında

yalnız bir çocuk düşün kalbinde
ulaşmadığın, bilmediğin birini
kendini hapsettiğin ama tutuklu kalmak istediğin
ona var, onu hisset çaresini bilmeden, umursamadan

ezgileri gördün mü orda
kılıcınla kesebildimi her birini
taşın ağırlığını bildin mi üstünde
ucunu çözelebildin mi ipin

kızdın mı bana, aradın mı beni tutsaklığımda
nice yürek eskittin başka maphuslarda
oysa ki bakmadın hiç içine
sormadın beni kendine

uçurtmaları hatırlatma bana,
dönen fırıldakların haddi hesabını
hafızama yenik düşürdün
saf gülücükleri gösterdin, kirletmeden
yıkıl karşımdan diyemeden
içimde filizlendin herzaman, aniden

sen kimdin beni üzmeden anan
yaşlandıkça küçülten, soruldukça yanıltan
tanıyamadım seni bir türlü
nolur yine gel, yine uğra bana...