Evrensel Aşk Şiiri

Sokrates gibi sorarım: Aşk nedir?
Bir bilmece mi yoksa bedenin hatırlayışı mı?
Platon der ki, gölgenin ötesinde bir hakikat,
Duyuların kandırdığı, ama bedenin bildiği.
Aristoteles fısıldar: Aşk, bir erdemdir,
Bir eylem, bir seçim, bir tamamlanış.
Epikuros ekler: Huzur veren bir şarap,
Tatlı bir nehir gibi akan, kaygıyı dindiren.
Stoacılar der ki: Aşk, kaderle uyumdur,
Gelirse kabul et, giderse bırak gitsin.
Ama Nietzsche haykırır: "Hayır!"
Aşk, fırtına gibi gelir ve senin olmaya zorlar!
Descartes şüpheyle bakar: Seviyorsam varım mı?
Spinoza ise bir evren şarkısıdır aşk,
Her zerrede yankılanan, sonsuzun tecellisi.
Kant, aşkın ahlaki bir yasa olduğunu söyler,
Özgürlükle bağlanan, saygıyla büyüyen.
Hegel ise tez ve antitez gibi
Aşkın çarpışarak bir sentez doğurduğunu anlatır.
Schopenhauer hüzünle güler: Aşk, iradenin oyunu,
Doğa, bizden ötesini yaratmak için bizi kandırır.
Ama Kierkegaard aşkta imanı görür,
Ölçüsüzce sevmek, uçuruma atılmak gibi.
Ve sonunda Sartre gelir: Aşk, özgürlüktür,
Bağlanmadan var olmak, var olarak bağlanmak.
Camus ise gülümser: "Aşk, absürt ama güzeldir,"
Bile bile yanmak, ama yine de güneşi sevmektir.
İşte aşk!
Bir bilmece, bir hakikat, bir seçim, bir fırtına,
Bir şarkı, bir yasa, bir kandırmaca, bir uçurum,
Bir özgürlük, bir saçmalık
Ve her şeye rağmen, var olmanın en güzel sebebi.
Aşk