Rilke’ ye
Meleklerce çağrılsam duyamam bu uz mevsimde yanan bir sestir dokunsam külüm çekilsem, kan donuğu gözlerim. Kim kalacak derken sis aklımı çeliyor müphemik bir tanrıya eşlik ediyorum tüm gezintilerde gölgesizliğim bile korkutamayacak beni ama gülerek ürpereceğim, susuşlarla tükeneceğim,tükenirken üreyeceğim…
Eksilin melekler! nede siz fazlalaşın gömütlerim. gidersem tek dokunuş yeter kalırsam da o kadar… Bilinir ömrü yoktur meleklerin,kan da siluet belirirse dirimin örtünüşü kutsadığı histendir; ağırdır, bükülür kıvranır yaşayışı bir kasırgadır,kasırgada bir yaşayıştır kalmaz sonraki zamanlara en koyu gidişi hafif bir yel gibidir….
El kemiksizliğe terk edilmeli ses kimsesizliğe.budur rengi; gelecek vakit çığıltısının apansız kaybolur gece, parelenir dolu bir yürek gözbebeği dehşetinde dudakların bitimsiz izi konar titreyen dudaklara gidilecekse, bir asrın yarısında gidilmeli yani; yaranın tükeniş vaktinde
o sonrasız boşluğun bitiminde sözcükler bırakarak gitmeli.Hangi tarih ar diye doğurur bu cinneti
Kayıt Tarihi : 11.8.2005 21:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!