Evreler Şiiri - Necdet Arslan

Taşı sesimi
Bir ırmağa sal beni
Güleyim

Varmışım
Hiç yadırgadım hücrelerimi
En az boyum kadar üşüyerek

Sanmışım
Sanmak yanıltır kimileyin
Örselenmişim güya.Yalan
Dağılan nar’ı dizdim

Kaçtım
Belkinin arka odasındaydım
Dedikodu işte
Sonrasızlığın sonu işin özü

Bakındım
Boşuna telaşı akreple yelkovanın
El elde baş başta
Avuttum olmamışlıkları

Baktım
Varlığı yokluktan çıkardım
Eksik geldi obje
Sesten izin aldım
Yettim kendime

Sığıntı oldum dağa
Öfkeme eski dediler
Gölgeme yıktım bütün suçlarımı

Yapıştım
Göz göre göre ölmüşüm
Yorgun düştü darlığım

Tozdum
Gece gündüz mevsimlerde
Alnımı gömdüm ışığa
Oynatma pahasına….