Evliya Ruhlunun Kalbi Şiiri - Alper Kürük

Beni hapsetti dünyasına
Bıraktı iyilikler,kötülükler içinde.
Bazan iyiye niyet ettim
Kötüye saptım.
Ne yapsam? Ben de insandım...

Uymayayım dedim şeytana
Ama ne çıkar?
Adem ile Havva'yı aldatan
Bir âdemoğlunu o lahzada yıkar.
Çaresiz şeytana kandım
Hatta rüyalarımda bile...

Tümden kötü değildim
İyi taraflarım da vardı:
İşte,kafam ve kalbim...
Bunlar arkadaşlıklarını bırakmadı...
Kaç zaman başımın derdini
Kalbim sabırla çekti
Ama vazgeçemezdi başımdan,
O da ne yapsa ne etse
Ayrılamazdı sırdaşından.

Bir gün bir fikir geldi başıma:
Artık dünyaya küsecek,
Herşeyi bırakacaktım.
Beni Yaratanı görmesem de
Bir yere kapatacaktım.
Fakat nereye?
Onu da buldum.
Öyle bir yer ki
Nöbetçisi yalnız ben.
Biraz meyletsem kötüye
Uçacağı belliydi birden.
Küçüktü biraz
Ama O Uluyu alırdı bol bol...
Artık herşeyden temizlenmiş
Bir et parçasıydı bu.
Gerçekleşti emelim
Hapishane oldu böylece
Allah için kalbim.
Kurtulabilir buradan bence
Ancak ben ölünce...