Evlililik Tarihi Şiiri - Çiğdem Demirci

Bir zamanlar
Elim elim üstünde oynar
Merdiven -trapezlerinden-çılgınca kayarken..
Özlediğimiz çocukluğumuza dönerdik.
İki doru at gibiydik
Tırısa koşardık birbirimize.
Kibrit çevirirdik
Konuşamadığımız zamanlar
Ne konuşacağımızı bilemezdik.
Utangaç delikanlılardık
Başımız önümüze eğikti.
Oysa gizlice geçmişimizden kaçardık.
Bunu bilmezdik.
Damla damla biriktırdık sevgimizi
İlk görüşte aşk değildi bizimkisi
Buna inanmazdık.
Fersah fersah
Tırnaklarımızla kazıdık toprağı
Devden kuleler yapmıştık
Hiç kimseler yıkamazdı.
Alnımızda birikti terler
Avuçlarımızı kanattık.
Bilmiyordu kimseler
Yalnızca biz biliyorduk.
Bir evimiz olsun istedik
Bir aşımız
Zamanı gelmişti bizce
Aslında biz hiç büyümemiş çocuklardık.
Sonra yavaş yavaş
Hüzün girdi pencereden
Zaman zaman umutsuzluk
Ve birlıkteyken yalnızlık.
Dirhem dirhem
Hayallerimizi gömdük
Ölü bir toprağa.
Milim milim küçüldük
Kendi benliğimizde.
Hücrelerimizin her santimetrekaresinde
Gizli bir tükenmişlik
Gizli bir çığlık
Gizli bir bekleyiş
Ve de halaaa umut vardı.
Ne gelecek
Ne de geçmiş
Kilometrelerce uzaktaydı
Ammaaaa...
Aslında biz hiç büyümemiş çocuklardık.
Ölü bir toprak yemiş vermezdi.
Kızımız bunu bilmezdi.
Gözyaşları buna yetmezdi.
Bir zamanlar
Bizlerde çocuktuk.
Ölü bir toprakta
EKİN yetişmezdi!