Evlilik Yıldönümümüz Şiiri - Gülsen Yüksel

Gittiğim an anlarsın, yittiğim an.

En çok ne koyar içine biliyor musun?

Karanlık bastığında,
Evimizin kapısını açtığında,
Hani hep ben karşılardım ya seni,
Yanaklarına kondururdum ya,
Hoş geldin öpücüğümü.

Sakın, sakın içinden
Ben ne yaptım diye haykırma.

İkimizi görürsün, baktığın aynalarda
Sen tıraş olurken, ben saçlarımı tararken
Takılıp kalırsın,
Dudaklarına masum bir öpücük kondurduğum anda.

İşte o anda, o dakikada
Zaman durur bir anda.

Zamanı geriye döndürmek istesen de,
Mümkün değildir ama!

Resmimiz duvarda asılı kalır mı bilmem?
Resmimi taşır mısın, cüzdanında?
Ne bileyim, yırtıp atar,
Yakar mısın kül tablasında?

Ya da ya da bakar mısın gece yarılarında?

Hatırlar mısın?
Eylül’dü nişanlandığımızda.
Evliliğimizse Haziran’da.

Ne bileyim,
Eylül’ü, Haziranları çok sevmiştim,
Uğurlu gelmişti bana.

Unutursun olur ya!
Yarın kızımızın doğum günü,
Ararsın değil mi?

Beni aramasan da olur,
Kızımızı ihmal etme ama!

Hani havalara uçmuştuk, kızımız doğduğunda.

O kadar çok sana benziyor ki,
Diyorlar ki, tıpa tıp baba.
Çok da gururlanırdın, bunları duyduğunda.

İçine en çok ne oturur biliyor musun?

Gece yarıları başını yastığa koyduğunda,
Yastığında,
Saçımın bir tek telini bulduğunda,
Özlem fırtınası içini yakıp kavurduğunda

Az değil, çeyrek asrı paylaşmıştık bir arada.

Of! Özledim, özledim seni galiba.

Yarın evlilik yıldönümümüz,
Arasana!

Özledim deyip, eskisi gibi sarılsan bana.

Kızımızı her aradığında,
Özledim seni der gibisin, yanılıyor muyum yoksa?

Bağışladım seni,
Gel ne olur yarın akşama.

Evlilik yıldönümümüz kutlu olsun bu arada.