Evlilik Şiiri - Fikret Gürsoy

Bir adam çok sevdiği kadına şiirler yazıyordu. Sonra o kadın ansızın onu terk etti. Adam kadının ardından şiirler yazmaya devam etti. Daha çok yazdı. Ve günün birinde çok ünlü bir şair oldu. Yıllar sonra kadının yaşadığı kente gitti ve bir şiir dinletisi sundu. Dinleti bittiğinde uğruna şiirler yazılan kadın kolunda kocası ile çıkışa geldi ve adama 'merhaba' dedi. Adam ona sıradan insana bakar gibi baktı. Kadın,'beni tanımadın mı' dedi. Adam,'hayır tanımadım' dedi. Nasıl tanımazsın! Uğruna şiirler yazdığın kadınım, ben; Seni şair yapan kadın... Adam kadının gözlerine baktı ve şöyle dedi. 'Keramet sende olsaydı, o koluna taktığın adamda şair olurdu... Yeni evli bir çift vardı… Evliliklerinin daha ilk aylarında, bu işin hiç de hayal ettikleri gibi olmadığını anlayıvermişlerdi. Aslında birbirlerini sevmiyor değillerdi. Son zamanlarda o kadar sık olmasa da, evlenmeden önce sık sık birbirlerini çok sevdiklerine dair ne kadar da dil dökmüşlerdi Ama şimdilerde, küçük bir söz, ufak bir hadise aralarında orta çaplı bir kavganın çıkmasına yetiyordu. Bir akşam oturup ilişkilerini gözden geçirmeye karar verdiler. Her ikisi de, boşanmayı istememekle beraber, işlerin böyle gitmeyeceğinin farkındaydılar. Erkek, 'Aklıma bir fikir geldi' dedi. 'Bahçeye bir ağaç dikelim ve eğer bu ağaç üç ay içinde kurursa boşanalım. Kurumaz da büyürse bunu bir daha aklımızdan geçirmeyelim. Bu süre içinde de ayrı ayrı odalarda kalalım.' Bu ilginç fikir hanımının da hoşuna gitti. Ertesi gün gidip bir meyve fidanı aldılar ve birlikte bahçeye diktiler. Aradan bir ay geçti. Bir gece bahçede karşılaştılar. Her ikisinin de elinde içi su dolu birer bidon vardı. Bir adam kulübesinde oturuyordu. Kulübesi eski olduğu için, kulübenin duvarlarından sık sık parçalar dökülüyordu. Adam her düşen parçanın yerine bir avuç çamur alıp, dökülen yere y...apıştırıyordu. Sonunda ev çamur yığını haline geldi ve çöktü. Adam 'Ne vefasız evmiş, yıllardır içinde oturdum da çökeceğini haber bile vermedi'diye söylendi. Bunun üzerine ev dile gelerek şöyle dedi: 'Aslında haber vermek i...stedim. Ama ne zaman haber vermek için ağzımı açtımsa, ağzımı bir avuç çamurla tıkadın, konuşmama izin vermedin.' Benzeri bir yaklaşımla, ömür binamızın her gün harab olmaya doğru gittiğini söyleyebiliriz. Aslında ağaran saçlar, dökülen dişler, bükülen beller... Bedenin yıkılmak üzere olduğunun habercisidir. Ama bu sessiz mesajları değerlendiremeyen biri için bunların hiçbiri mana ifade etmez, farkına varmadan ömrünü tüketir, gider.”YENİDEN DÜNYAYA GELSEYDİM, SANİYELERİN NABZINI TUTARDIM”...