Evlilik Şiiri - Zafer Özcan

Kimi zaman ruhsal bir boşalmadır
oduna çevirir insanı, sonrası bu işte
öyle de olmak durumunda, yadsımıyorum
kütük gibi kalıba sokmalıdır ki seni
içine sığmalı- dışına katiyen taşmamalısın

odunsuluğun teferruatlarına gelince:
tiksintiyle baktığın üzerindeki yosunlar
dışarıyla yegane bağın,
derin nefes alışlarındır

umut etmeyi öğrenirsin
çokça yaptığın şeydir bu

politik bir anlaşmaya dönüşür birden her şey
umduğunu bulamadığın an

yetinmeyi öğrenir
öğrendikçe daha beter odunlaşırsın

etçili otçula dönüştürür
dişlerinle değil
gaganla yaşamaya başlar
didiklemekte ustalaşırsın

daha da odunsu olan
tüm bunların farkında olman
buna rağmen gaganı bilemendir

bu yüzden evlilik ayrıca ömür boyu acıya mahkum etmektir kendini
insanın insana müebbettidir