Evlerimiz Vardı Şiiri - Necmi Ünsal

Evlerimiz vardı.
Onlar dardı
Ama huzur vardı.
Huzur soluklanırdı.
Geçim konuklanırdı.
Doğal hislerin uyandığı
Her şeyin güvene dayandığı
Evlerimiz vardı.
Bizi sıcacık sarardı.

Yuva denirdi,
Ocak denirdi
Paylaşılmak istenirdi
Kanaatle yenirdi
Bir dilim ekmek.
Çizgilerde sekmek,
En büyük sevinçti çocuklarda,
Hanımeli kokan sokaklarda.

Sözler dostluk dokulu.
Döşekler lavanta kokulu.
“Allah rahatlık versin! ” yeterdi.
Misafire yoldaşlık ederdi.
Ak örtülü sedirlerde
Ay sohbetlere şahitti bedirlerde.
Seccadeler kanaviçe işli
Kapılar besmele girişli
Selam verişliydi.
Yorgunluktan muhabbete geçişliydi.

Evlerimiz vardı
Çiçek bahçesi önü ardı.
Edep, hizmet yuvası
Helal haram pusulası
Kul hakkı öğretisi
Doğruluk yetisi.
İlk mektepti bize.
Ninemizle diz dize
Masallarla olurduk.
Dinlerken düşlerde kaybolurduk.

Sevinçlerle coşulurdu.
Hep beraber koşulurdu
Bir bardak vermek için su
Zaman akardı sanki; bir içim su.
Herkesin yeri belliydi orada.
Yukarda,
Baş köşede büyükler.
Dede omzunda küçükler.
Emin kucaklarda.
Meleklere gülümser bebeler salıncaklarda.
Ayağa kalkılırdı yaşlıların geliş anlarında
Hele, ana babanın yanlarında
Hayasızca yatılmazdı.
Bir de hiç mi hiç, ayak ayak üstüne atılmazdı.

Evlerimiz vardı
Onlar dardı
Ama huzur vardı.
Onları kimler bizden kopardı?

21 Nisan 2004 Çarşamba, Danimarka-Køge 18.46