Evler Şiiri - Ercan Barut

Zaman...
Aldı bizden kendi çizdi hayalleri,
bizimmiş gibi resmetti...
Üç oda bir salon...
Üst üste koydu odaları...
Yığdı içine,
insanda kimlik bulan eşyaları...

İnsan,insan olamadı...
Odaya çocuk , eve kadın oldu...
Satın aldıklarına satıldı.
Süslü taş yapıya hizmetkar,
Eşyaya kimlik oldu...

Bir seramik kahve fincanı ,
Bir de geceler ,
hatırlattı ona kendini.
Loş ışıklarda sönerken eşyalar gibi
haram uykularda izledi,
açık perdeli camlardan kendini...

Ona resmedilen ,onunmuş gibi olan hayaller,
yıkıldı birer birer...
Büyük evler,muhiti güzel evler,
balkonunda çiçeksiz,
şiddet ve gözyaşı,
umut ve vazgeçişler saklayan.
Sırları en güzel saklayan evler...
...