Evlatlık Yalanlar Şiiri - Hasan Karahisar

Korkularla büyümeğe alışmış
Bir küçük kalp düşünün şimdi;
Gök gürültüsü tecavüzkâr kızmaların
Gayrı meşru – bir günah meyvesi – sudur
Kırılan antikanın yadigârı ya da
Çocukça bir sakarlığın derlenen hasatı.
Evlatlık bir yalan filizlenir
Gök gürültüsü kızgınlıktan irkildiği anlar.
Bir çocuğun öz evlat olamadığı babasına
‘Korkmuyorum! ’ dediği anlar.
Sesinin titremesinden
Yahut yüzünün kızarmasından
Kendini ele verdiği anlar.
Görenler evlatlık yalanı hemen anlar;
Söylemeye zorlanılan ilk yalandır.
Doğruluk bekâretinin bozulduğu an
Karşı koyup zorlanır her vicdan.
Aklımın her zulasında var;
Masallarda gizlenmiş korkunç canavar
Ve onu doğuran masum karanlıklar.
Olmasaydılar eğer;
Korkmazdı cesur yürek
Gök gürültüsünden,
Karanlıktan,
Mezarlıktan,
Hatta yedi başlı masal canavarından.
Tırsmak mukaddermiş öfke dolu bakıştan.
‘Adım saygı! ’ diyerek karışmış
İliklere kadar işlemiş kılcallardan
Göz bebeklerinden süzülerek.
Gözlerimin içine bak yüzünü dönerek;
Yalandan nefret ederim diyerek,
Cesaretim örselenmiş silkelenerek.
Ne zaman sorgulasa yanlışı
Bulur karşısında gözlerinin içine bakan başı.
İçi ürpererek salyangoz kabuğuna çekilir,
Can çekişir; ‘-e bilirim’.
Yeni bir nesil yetiştirir kartal bakışlı gözler;
‘-a mam’
Boyunlar yok olmuş, gövdeye yapışık başlar.
Kemale ermeden olgunlaşmış yaşlar.
Genci, ihtiyarı şimdi çocukluğunu taşlar.
Ahlara teselli yetiştiremiyor artık yaşlar.

İstanbul, 05.10.2006