Evlatlarım ve ben Şiiri - Hafize Kılıç 2

İki evladım var, ben anneyim.
Biri dünyanın bir ucunda, diğeri bir ucunda,
Dünya küçük derler ama yok çok büyük,
Ulaşamıyorum, birine gidersem, diğeri kalıyor.
Bu gün anneler günü, birinin yanındayım, ya diğeri?
Canımın diğer yarısı çok uzaklarda.
'Üşüdüm, üstümü örtsene anne' diyor Zeki Müren şu anda,
Benim yavrumda öyle uzakta ki, içim üşüyor.
Yıllar öncesini düşündüm gece, uykum kaçıp gitmişti de,
Neler düşündüm neler, anneler gününde fısıldaşarak hazırladıkları minicik hediyeler,
Sabah çok erken kalkıp, yüzüme kondurdukları öpücükler, hazırladıkları kahvaltı masası,
Yanıma gelmeleri, o küçücük elleri, sıcacık nefesleri...
Nede beceriklilerdi, bir keresinde erzak torbası dikmişlerdi benim için,
Uyuyormuş gibi yatakta onları bekleyişim daha dün gibi,
Hayat orda dursaydı keşke dedim dün gece.
Ben yaşlandım, onlar büyüdü ve dünya küçüldü!
Herkes dağıldı, sevgilerde bölündü ve azaldı, her şey gibi.
Herkesin bir orjinal annesi var, işte hayat böyle bir şey.
Özlüyorum yavrularımı, özlüyorum yıllarımı, geçmişimi.
Şimdi minik bir torunum var, henüz küçük,
Onların yaptığı gibi kutlamayı filan bilmiyor ama
Sıcak ve küçücük ellerini boynuma dolayınca, geçmişe döndürüyor beni.
Nede küçük, oda büyüyecek ve kim bilir nerede olacak,
Annesi ve dayısı gibi,
Ben görür müyüm ki? Sanmam ama hayatın çarkı işte dönmekte,
Bir şarkı var ya, 'ben bu hayatın tekerine çomak sokarım' diyor.
Ve biz sadece seyrediyoruz, yıllar elimizden uçup gidiyor.
Seneye anneler gününde birlikte olmamız dileğimle,
yavrularım sizi çok çok seviyorum!

Gurbet Meleği