Evlatlarım Şiiri - Leyla Bay

Siz evlat olmadan
Evlat doğurmak nedir bilir misiniz
Ya da bir kadına anne bile diyemeden
Anne olmak nasıl bir duygudur anlayabilir misiniz
Ben bilirim
Evlat olmadan,evlat sahibi olmayı
Bana sorun
Anne diyemeden, anne olmayı...

Anne sevgisini hiç bilmem, hiç tatmadım
Ama ben evlat sevgisi nasıl bir duygu iyi bilirim
Neyin yok, hayatında ne eksik,diye sorarsanız
Ailem yok, annem yok, canımdan, kanımdan bir kardeşim yok,der susarım...
Ama bana dünyada neyin var, derseniz
İki bulunmaz şansım
İki hazinem
İki dikili ağacım
Beni ben eden iki servetim
Bu dünyada bana gönderilen iki cennetim,var derim...

Beni ben eden , adam gibi adam can özüm
İki gözümün feri oğlum
Benim büyütmediğim
Beni asıl büyüten iki cihanlık,cennetim kızım
Oyun arkadaşım oldu evlatlarım benim,
Ben onlarla oynadım tüm oyunları
Ben onlarla yendim hayatın tüm zorluklarını
Onların sevgisi içimde dağlar
Hatta dünyalar kadar...
Bu dünyada bana miras kalacak,iki evladım, iki metrelik kefenim ve iki metrelik bir çukur,iki metrelik bir mezar var...

Evlatlarım, yaşama sebebim
Yaşam kaynağım
Bana can suyu iki A-bu Hayat'ım...

Onlardan bilirim ben , sevgiyi, dostluğu, vefayı,
Evlatlarım öğretti bana anne sevgisini
Evlatlarım öğretti bana,bir anneye dağ olmayı
Evlatlarım öğretti bana,bir anneye yol olmayı
Yoldaş, arkadaş olmayı...
Benim saçlarımı tarayacak bir annem olmadı bu hayatta
Yazın güneş okşadı başımı
Kışın rüzgar taradı saclarımı...
İnsanın doğduğu yer kaderidir, derler
Ne de yalan söylerler
Benim doğduğum coğrafya kaderim olmadı
Doğduğum gün hayatımı
Yeşil ,deri bir bavula benimle yerleştirilip,
Kaçırıldığım yer ,hem kaderim, hem de ömürlük kederim oldu...