Evlat sevgisi Şiiri - İbrahim Hazini

Seni sevmemi,
Çoktan unutturdular.
Sözlerinden belli ki,
Düşman olmuşlar.
Arayıp sorunca,
Sebepsiz ayıp ettiler.
Uzaktasın diye,
Düşmanca konuştular.

Yoksa başka nedenle,
Dürttüler beni.
Nerdesin evlat,
Çık karşılarına….
Bitsin,
Kem küm etme sözcüklerine.
Gel de bak,
Maraz halime.

Halimi görsen,
Boğulursun ağlamaya.
Hüzünler peş peşe,
İçime sinmişti.
Seni koklamaktan,
Hepten büzüldüm.
İçim yanınca,
İyice süzüldüm.

Bekleyişlerim yetmedi mi?
Dönüşüne.
Rüyalarım girmedi mi?
Gözlerine,
İlletlerim ulaşmadı mı?
Kulağına,
Feryatlarım gitmedi mi?
Senin kanına.

Böyle ayrılış olmaz,
Uzattın hasretini.
Dinle evlat,
Kırdın kalbimi.
Hâlbuki biliyorsun,
Kırık kalbimi,
Onarmak için,
Yetmez bahane.

Dırdır etmekten,
Kurudu ağzım.
Bilmeni isterim ki,
Herkesle tutuştum.
Güzelleşmek isterim ki,
Gönlüm yanmış.
Senden uzak olunca,
Cemreye dönüştü.

Hasretler uzadıkça,
Yüreğime vurdu.
Halimi sorsaydın,
Üzülürsün ömür boyu….
Milletten bıktım ki,
dediklerine…..
Senin validene,
Nasıl kıydın evlat! .

Bekle anne,
Döneceğim diye söz verdin.
Beklemekten,
Çökerttin moralimi.
Çözümleyemediğim,
Bir tek şey var!
Nasıl, çekip dayandın,
O kadar gurbete.

Şair: İbrahim HAZİNİ