Evlat Olsan Pişman Eder Sevilmezsin

Ağustosta zirvelerden kar gelen,
Güllü şerbet olsan da, yine içilmezsin.
Yaz ayında suyu çekilmiş, dereye dönsen,
Yine de, kayık olmadan geçilmezsin.

Gökyüzünde bulut olsan engine,
Bir bostana, rahmet olup düşmezsin.
Kırk yılda bir talih olsan bahtıma,
Altısında ümit verir, yedisinde gülmezsin.

Sevgi nedir tatmamış, vefayı hiç bilmezsin.
Dünya kalbur olsa, darı olup bir delikten geçmezsin.
Teneşirde mevta olsam, ahrete göçmeye,
Makas olup bir top kefen biçmezsin.

Gül bahçesine, karaçalı olup bitersin.
Bülbüllerin arasında baykuş olup ötersin.
Şerrin bitmez, mahalleye yetersin.
Karanlıklar yorgan olsun üstüne.

Kökünden ayva dikilsen, versen meyvesi,
Dalında zakkuma döner yenmezsin,
Kırk yıl yalvarsam mevlaya, verse kucağa,
Evlat olsan insanı pişman eder, sevilmezsin…