Ata Ocağıma Baykuş Kondu

Şavşat Yoncalı da doğdum-büyüdüm
Topraklı beşikte, yattım uyudum
Henüz üç yaşımda külfet sayıldım
Yeni nesil ceddini bilmiyor şimdi

On nüfus hep bir arada yaşardık
Komünal çalışır, çağlar coşardık
Her müşkülü bir beraber aşardık
Kardeş-kardeşini görmüyor şimdi.

Sabah uyanırdık, horoz sesine
Dedem, çarıkları giyer tersine
Gülerdim Nenemin giyim forsuna
Kimse çarık çorap örmüyor şimdi.

İlk bahar gelince, erirdi karlar
Toprak'lar yeşerir, dereler çağlar
İşlenir-sürülür, bahçeler, bağlar
Köylü hasat harman etmiyor şimdi.

Köyde üç beş yaşlı ihtiyar kalmış
Otağlar kapanmış, ocaklar sönmüş
Tekavüt olanlar köyüne dönmüş
Onlarda kışları durmuyor şimdi

Küçükler büyüğe, hürmet ederdi
İmece olunca, herkes giderdi
Mogdam olur arpa, buğday ekerdi
Kimse tarlasını sürmüyor şimdi.

Bizlere fermandı, pederin sözü
Atınca kafası, düşerdi yüzü
Soluksuz çıkardık yokuşu düzü
Evlat atasını sormuyor şimdi.

Köy de, dost-akraba yaren kalmamış
Gurbete gidenler geri dönmemiş
Aslını-ceddini, soran olmamış
Gençlerimiz köyde, kalmıyor şimdi.

Komşu komşunun haline gülmezdi
Üç, beş kusuruna, dostu silmezdi
Edep, erkan vardı, hile bilmezdi
Neslimiz hürmeti, bilmiyor şimdi.

Der Vezir, köy bize hayal-düş oldu
Ata ocağıma, baykuşlar kondu
Şimdiki gençliği, internet vurdu
Selamı parasız, vermiyor şimdi...

21 Mart 2018 / İNEGÖL
------------------------------------
Vezir PEHLEVAN