Evlat Acısı Şiiri - Cafer Aksay

Yüreğini yakmış, evlat acısı,
Gün geçtikçe bitmez artar sancısı,
Ne hanı var şimdi, ne de hancısı
Evlat hasretine yürek dayanmaz.

Kendini vurunca, dağlara taşa,
Engel olamadı gözünde yaşa,
Baktı ki dünyanın işleri boşa,
Acaba insanlar neden uyanmaz?

Saçı beyazladı, pamuk misali,
O gündür, bu gündür kalmadı hali,
Can kalmadı kesilince mecali,
Bunu bilmeyenin yüreği yanmaz.
Her köşede bir teselli aradı
,
Memedim diyerek, her gün ağladı,
Feryadı-figanı yürek dağladı,
Ne yaparsa yapsın, yüreği kanmaz.

Yüce Yaradan’a döndü yüzünü,
Kalbine gömerek, kesti sözünü,
Hak yolundan ayırmadı gözünü,
Dilinde Allah var, başkasın anmaz.

Dertli, gördüğünü kaleme aldı,
Ah teyzemin kızı gurbette kaldı,
Geldi teselliyi yurdunda buldu,
Evlattan başkası, gönlüne konmaz.


ERDEMLİ-06 Temmuz 2015 Pazartesi
Cafer AKSAY