Evlat Şiiri - Erdem Özarslan

Dağları yarttı önce sonra denizleri
Okyanuslarda balıkları,kırlarda gölgesinde çiçekleri
Rastlantı değildi adem ile havvanın bir elmada buluşmsaı
Ulaşılmaz sevgileri serpti yüreğimize yasanası aşkları
Küçük bir can verdi yarattığı dünyaya,dünyama adını doruk verdi

Özelsin sende her evlat gibi benim kalbimde
Zamanla büyüyen bir aşksın, senin için yaşayan bedenimde
Acısız yalansız yasanabilecek tek sevgi duygu belkide
Rüyalarda bile o minik ellerinden tuttuğum bebeğim
Sana öyle muhtacım ki bedenimde kansın cansın sevdiğim
Laleler,papatyalar,güller gözlerinde
Akıp giden delice ırmaklar elerinde
Ne zaman çiçeksiz ırmaksız kalsam içim yanar be sebebim

Seni seviyorum,hiç bu kadar anlamlı olmamıştı dudaklarımda
Ellerindeki sıcaklığı hissedinceye kadar
Ne zaman ilk kez baktın gözlerimin içine
İliklerime kadar sevdim seni bebeğim hissettim bedenimde

Sıcak gülüşlerin ısıttı buzlanmış kalbimi
Evladım benim,sana seni yazarken bile özlüyorum seni
Ve koşasım geliyor yanına,seninle oynamaya
İçimde sana karşı fırtınalar kopuyor anlasana
Ya rabbim nasıl bir ateş düşürdün içime,bu nasıl sevdadır
Onsuz olamıyorum; saniyeler,saatler,günler anlamsız
Rakamlar,kelimeler insanlar hareketsiz
Uçup gitmek ne demekse hiç konmadan yeryüzüne
Mutluluk,yaşamak,paylaşmak da öyle bebeğim seninle...