Evla Şiiri - Mustafa Yaralı

Bir canlıyı ateşte, cehennemler içinde,
Aç susuz bırakmaktan, damlamak daha evla.
Sebeplerin sebebi, nasıl neden niçin de,
Dinliyor görünmekten, anlamak daha evla.

Dertle dolu insanı, dertlerle doldurmaktan,
Deli gibi çıldırtıp, saçını yoldurmaktan,
Çiçekleri kurutup, gülleri soldurmaktan,
Ağacı öldürmeden, can’lamak daha evla.

Umudu çoraklaşmış, akıla izan’lara,
Çöldeki kumlar gibi, kuruyan vicdanlara,
Anlayıştan nasipsiz, aç susuz insanlara,
Can suyuyla can katıp, kan’lamak daha evla.

Yiğit gibi rol yapıp, korkak gibi pusmaktan,
İçindeki kinleri, nefretleri kusmaktan,
Haksızlığı yok sayıp, sükût edip susmaktan,
Dilsiz şeytan misali, olmamak daha evla.

Yalancı gevezenin, ağzının kokmasını,
Muhannetin; cebine üç kuruş sokmasını,
Cömerdin günahını, cimrinin lokmasını,
Harami selam verse, almamak daha evla,

Bilenler akıl yorsun, bilmeyen hayal kursun,
Hurdacılar kiloya, sarraf mihenge vursun,
Yüzmesini bilmeyen, sahilde geze dursun,
Dibi görünmez suya, dalmamak daha evla,

Bir eğlence sanmadan, dünya denen bu yeri,
Ahde vefa gösterip, dönmeden sözden geri,
Daireyi gönülden, kadem basıp içeri,
İnsanlığın dışında, kalmamak daha evla.

Bir gönül babı var ki, sonuna dek dayalı,
Sevdalarla süslenmiş, aşk rengine boyalı,
Zor da olsa anla da, bu nükteyi yaralı,
Paslanmış kapıları, çalmamak daha evla.

23.05.2011…Mustafa YARALI