Büyüdüğüm sokaklar,
O yıllarda bana
Çok büyük gelen sokaklar...
Küçülmüş, küçücük kalmışlar.
Yeni apartmanlar yüzünden
Her şeyin yeri değişmiş.
Evde kimse yok.
Çünkü ev de yok...
Annem yok...Babam yok...
Ailem yok... Çok kötü çok...
Evimizi çalmışlar
Yerine apartman bırakmışlar.
Çocukluğumu çalmışlar
Yerine bir kadın bırakmışlar.
Evimizin bahçesindeki o güzelim
Meyve ağaçlarını çalmışlar.
Yerine dükkânları,
Betonları bırakmışlar.
Evde kimse yok
Annem yok...Babam yok...
Ailem yok...Çok kötü çok....
Evimizi çalmışlar
Yerine apartman bırakmışlar
Evim yok...Eski yok...Çok kötü çok...
01.30 17/01/2007
Bircan OğankulKayıt Tarihi : 18.1.2007 00:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İzmir'i seviyordu kadın.Hem de çok.Doğup büyüdüğü,doyduğu yerdi İzmir.Acı çektiği, bazen de güldüğü.... Yıllar geçmişti üzerinden çocukluğunun....Kadın büyümüştü,şehir küsmüştü...Kadınsa daha küskün hayata değil sadece sevdiği bu şehre... Dün gece anladı kadın,şehrin artık O'nu çoktan terk ettiğini.Oysa kadın hep sevmişti.Her zaman da sevecekti bu şehri ve kendisine yaşattıklarını... Hayattı bu,yaşamaktı bu...En kötüsüyle en iyisini yanyana. Ve karar verdi kadın..Bu şehri terkedecekti artık.O'nu çoktan terkeden şehrini. Yeni bir yerde hayat kaldığı yerden devam etmeliydi.Sevdiğiyle beraber.Nasılsa sevdiğinin yanı O'nu mutlu eden en güzel yer değil miydi? Hele bir de doğduğu, büyüdüğü şehir O'nu çoktan terketmişken.
Birden kendimi İstanbul un en mutene yerinde Etilerde sandım. Bende büyüdüğüm kenti tanıyamıyorum kentte beni. Çok da güzel dile getirmişsiniz. Kaleminiz hiç durmasın. Başarılar diliyorum..........
TÜM YORUMLAR (4)