Kapalı odamın perdeleri, zaten güneşinde vurası yok buralara, vurmuşken sensizliğin sillesi ve sarmışken yokluğun her yanımı gözlerimi açmaya bile üşeniyorum.
Ayak uydurdum kara kışa, soğudum yaşamaktan.
Sen gelmeden buralara silinmeyecek bu masanın tozu hem dozu azalmayacak hissettiğim acının görüş açımın menziline girmediğin sürece.
Öldüğümden şüphelenmedikçe kapıcı, kapıda biriken gazeteler kazanmayacak anlamını.
Çalar elbet zilimi bir kaç güne.
Öldüm ben kapıcı bakma yaşıyormuşluktan geldiğime...
Tüm sesler soyutlandı kulaklarımda,
Tek duyabildiğim giderken çarptığın kapının sesi,
Neşesi senmişsin bu evin ancak idrak edebildi beynim.
Bugün düşündüm ve karar verdim her yanı sen kokan bu evden taşınmaya,
Aşınmaya başlamışken duvarları tırnaklarımın izleriyle,
Gitmek doğru karar olmalı.
Hani bir gün olurda dönersen geri,
Bulamıcaksın beni bu evde.
Kapıyı çaldığında yabancı bir yüz açacak ve bilmeyecek benim nereye gittiğimi.
Ama öğrenmeni isterdim, yatağım dememek için ona uyumamıştım hiç yatağımızda.
Aşk senle güzeldi ve güneşe su fışkırtmak kadar anlamsız, sensiz iken gülmek.
Sokak ortasında deliler gibi bağırmama anlam katacaktı varlığın.
Düşüncelerinin esiriyim fakat,
Uğruna ölüme bile meydan okuyacakken sözünü etmem kafamda beyazlayan bir kaç saç telinin.
Kayıt Tarihi : 27.12.2011 22:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ona ithafen.
TÜM YORUMLAR (2)