Zorbaların çektiği oyalan nutukların,
İnsanlığın yaşadığı o acıların,
İşte bunları sessizce bağırdığım sokakların,
Olmadığı evimi özledim.
Bilinmeyen yılın, bilinmeyen Eylüllerin de,
Belki bilinen Şubatların da,
O yakılan türkülerdeki evimi özledim.
Yarım bırakılan ekmeğin,
Arkasından koşulan çocukların,
İçten içe mutlu olan Üzgün annenin,
Olduğu evimi özledim....
Kayıt Tarihi : 24.11.2013 16:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!