Evime sindin Şiiri - Atilla Güler

gün güneşi sundu içimize
şehrin vıcık vıcık kalabalık sokaklarında
üzerimize düşen gözlerden rahatsız
sağır tüm sözlere yüzümüze yapışan
sarıldık ilk kez…birbirimize…sımsıkı
eski bir binanın önünde
koymamıştık hiçbirini vaatlerin ceplerimize
çıkarmadık dilimizde saklı imleçlerimizin
tekini bile…

başlayıverdi her şey sonra
minik oyunlardaki minik neşeyle
soluğumuza dolan maviyle sevdaya döndü
içtenliği gülüşlerin…bir anda

güne sızdı yıkımı saatlerin ilerledikçe zaman
talan ettik bütün aşkları sözlerimizde
biz kepçe olduk İstanbul kazan
caddelere vurduk adımlarımızı
günahlarımızı çıkarmayıp açığa saklandıkları kuytulardan
döküldü İstiklal’de fincanlarımıza koyu kahve
sözlerimizdi katığımız ve
sevi yanıyordu yüreğimizde alev alev

geceye düştüğünde an
odalar sırdaş oldu…duvarlar yandaş
gülümsüyordu aşka göğsümüzdeki loş tırmanış
kazılıyordu içimize en deli yakınlaşmalar
dağladı geceyi koynumuzdaki yangınlar

noktaya bulaşmadı hiç serseriliğimiz
sürülüverdi dilimize en deli düşlerimiz
çıkageldi sonra gün boyu hiç dinmeden
aşk dolu ezgilerimiz

inkar etmedi gözlerimizden içimize sıçrayan
sebepli sebepsiz deli esişler
girdabımızda yuvarlandı kısık nefes alışlar
sıcağa düştü seslerimizden kopan kelimeler
ben sen oldum…sen ben
(biz olduk sorgusuz…değil mi?)

ve sonra/yavaş ve sessiz
…bitti…
dudağımızda…dağılmış bir veda busesi
içimde sana derdiğim sözler

“sen…maviyi seversin
şimdi
tüm duvarlarım senin rengin
ve sen
sadece içime değil
evime de sessizce sindin
artık gecenin karası
…gündüzün mavisi
her şey…hep sensin”

Atilla Güler

26.07.2007