Hiç unutmuyorum,
Bir perşembe günü saat 3 suları.
Bir kafede oturmuş onu bekliyordum.
Sonra hiç tanımadığım sen,
İzin dahi almayıp karşıma geçtin.
Elini uzatmıştın samimiyetle,
Havada bıraktığım elin ve gülüşün.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
