Evim Ol Şiiri - Kader Demir 2

Hiç unutmuyorum,
Bir perşembe günü saat 3 suları.
Bir kafede oturmuş onu bekliyordum.
Sonra hiç tanımadığım sen,
İzin dahi almayıp karşıma geçtin.
Elini uzatmıştın samimiyetle,
Havada bıraktığım elin ve gülüşün.
Ah! işte ilk gülüşündü aşık olduğum,
Yaramaz çoçuk gibiydi bakışların.
Ben güvenilmezim diye haykıran davranışların,
Ama yinede kendimi senden alamayışım.
İçimdeki kelebeklere inat,
Dilimin seni tersleyişi.
Kızaran yanaklarım,
Kalbimin beni eleverişi.
O gün kaçmalıydım ordan,
O gün giydim ateş gömleği, o gün yandım ben sana.
Deli gibi unutmak istesemde seni,
Herşey ilk günkü gibi hafızamda.
-Evim ol demiştin,
-Olamam dedim.
Hiç unutmuyorum...